Sevginin Kendisi olanlar için ille de bir çok insan tarafından sevilme ihtiyacı yoktur. Sevgi; olduğu yerde sevgileri yaratır. Her an yeni bir tomurcuk, yeni bir filiz, yeni çiçekler, kokular...
Ve onlar için dip dibe arkadaşlıklara sürekli alkış almalara, karşılıklı nazik jestlerle motive olmalara, göstermelik dostlara da gerek yoktur. Etraflarındaki her şeyle, ahşap masayla, sandalyeyle, ağaçlarla, dışarıdaki kaldırım taşıyla bile dosttur onlar ve onlarla söyleşirler. Bir çiçeğe bazen dokunmadan uzaktan sevgilerini gönderirler, ona aşk verirler.
Sevginin Kendisi olanlar sevgi solurlar. Göremedikleri şeyleri bile severler. Yalnızken kendilerini severler, kendileriyle söyleşirler. Kimileri buna 'yalnızlık' derler. Onlar; sevgiyi bir yerlerde, yani dışarıda arayanlardır. Suya sabuna dokunmayan türden, üst üste kayalık tepeler gibi biriktirdikleri dostluklarıyla sevgiyi büyüttüklerini düşünürler. Tepenin zemininde görünmeden çalışıp didinen karıncayı görmezler.
Sevgi küçücük tatlı bir civciv gibidir. Avuçlar içinde kaybolan bir kedi kılı, gözlerine bakan beklentisiz bir çift göz, söz söylemeden sana dokunan bir çift el...
Sevginin Kendisi olanlar...
Birbirlerini dünyada da nasıl da kolay bulurlar.
Ömer Dalman
ARZ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder